özdilek nevresim takımları

ailemle geçinemiyorum. onlar a diyor ben q. evet, aynı alfabeden bile değiliz. birbirimizi seviyoruz ama anlaşamıyoruz. iyi bir işim var, tee 24 oldum, kendi paramı kazandığım halde sırf babam elalem ne der kaygısıyla kalp krizi geçirmesin diye ayrı eve de çıkamıyorum. sürekli hayatımı kurcalıyorlar, mutsuzum. yazınca da geçmiyor ulan, itiraf ettim ama yine de rahatlamadım. eff. özdilek nevresim takımları (bkz: türkiye de kız çocuklarının evlenmeden büyüyememesi) yarim kalan her isimi bitirmeye karar verdim. her itiraf edecek bi'seyim oldugunda gozume girsin ve iyice sucluluk duyayim diye de buraya yaziyorum. bu kadar da caymaya meyilliyim. tez bitti, odevler de bitecek, peki ya lost? en zoru bu mu ne... haziran ayından beri evdeyim. eylül geldi hatta geçiyor. gidecek bir okulum da yok. müge anlı'yı izliyorum ve insanlara üzülüyorum... galiba vahim bir haldeyim... müge anlı bana iş bul. mezun psikolojisi böyle bir şey olsa gerek. neden okulumu uzatmadım ki?