Demirdöküm Servisleri İzmir

saçlarımı sadece o'ndan kurtulmak için kestirdim. yani, sembolikti benim için. dokunduğu kısımı kestirdim, elimden gelse yanağımı da aldırır, yenisini ekletirdim. gözlerine değen gözlerimi, ellerini sıkan sağ elimi de aldırabilirdim ama maalesef henüz mümkün gözükmüyor. saçlarımı uzatmamaya da yeminliyim. peki, başardım mı? hayır. ama neredeyse, evet. Demirdöküm Servisleri İzmir ara sıra eski sevgilime tüm öfkemi kustuğum, bol küfürlü mailler yazıyorum. sonra okuyup yollamaktan vazgeçiyorum. "send" butonuna basma-basmama arasında kaldığım o kısa anlarda yaşadğım gerginlikten de pek keyif alıyorum ama içten içe "lan bir gün yanlışlıkla basıcam heee" diye de tırsıyorum. kendime eğlence buldum böyle işte sözlük. yaklaşık bir saat önce otobüsle eve gelirken hemen önümdeki koltukta oturan kızın telefonla konuşmasını hiç utanmadan, sıkılmadan eğilip dinledim. (karnım ağrıyomuş gibi öne eğilerek) epeyce bir mesafe katettik ve kız ve hayatı hakkında epey bilgi elde ettim. çocuğun biri bundan hoşlanıyo ve gece yarısı kız ''karnım aç napsam yaee'' deyince çocuk kendi elleriyle patates kızartıyo ve hiç üşenmeden kalkıp götürüyo kıza. (peşin hüküm verme hemen, devamını dinle) buraya kadar herşey normal. çocuğun getirdiği kızartmayı yedin tamam, güzel de olmuştu (dediğine göre) ona da itirazımız yok. hepsi iyi hoş tamam da niye ümit veriyorsun çocuğa be kardeşim. bunların hepsini anlattıktan sonra ''iyi çocuk, hoş çocuk ama ona karşı bişey hissetmiyorum kıı'' da neyin nesi amına koyim? niye oynuyosun çocuğun hayalleriyle? olmıycaksa peşin peşin söyle. ne biliyim 'ben sana senin bana baktığın gözle bakmıyorum' gibi bişey de ama ümit verme işte. bir kez daha gaziantep üniversitesi'nin önünden geçerken görürsem bu kez kendim uyarıcam. hem de özel hayatına istemeden misafir olmama rağmen. gelemiyorum böyle şeylere. danyal gergin gibi copla masalara neyim vurasım geliyor. işin aslı ne yavrum? işin aslı ne? onu söyle sen..